za dużo w nas przeszłości i przyszłości
odległe miejsca walczą o uwagę
bliższe rozpraszają
a rzeczywistość umiera
dzierżysz władzę
nad codziennością
może zatrzymasz czas
zderzyłem się ze sprzeciwem
natknąłem się na straty
zostawiając spalone mosty
jak uchronić wyobraźnię
i przestać dłubać w martwej skale
otworzę przestrzeń dla życia
naczerpię ze studni
więcej radości
pozostanę na dłużej
tu i teraz
© Artbook
na cmentarzach śpią ptaki
kiedy żyły
podcięto im skrzydła
miały marzenia
głośno śpiewały
w rzeczywstości
wiją złudzenia
sen otula je
niczym labirynt
uprowadza
wrażenia
urywany dźwięk
mętne obrazy
i mgła
co z otchłani czerpie
wszystkie barwy
jak ulotny ptak
© Artbook
zastanawiałem się czym jest czas
podobnie jak ty
kiedy zerkałeś na zegarek
i pytałeś czy jeszcze daleko
z czasem zrozumiałem
ironia to najlepsza podpowiedź
lepsza od aronii
kwaśna jego mać
ta jego obecność
co chwyta za gardło
rozpościera skrzydła
i woła kto następny
żeby tylko
umie nami wstrząsnąć
nie odzywać się
pochować wskazówki
napisać scenariusz
odegrać rolę
pomilczeć
zaśmieje się
kiedy płaczemy
odda na koniec
pierwszy i ostatni
oddech
© Artbook
trudno zapisać mokre kartki
gdzie enigmatyczna jesień
pełna sprzeczności
kreśli szkic
nadchodzących dni
obraz nabiera z czasem
kolorów i nie skąpi
nawet dobrego słowa
niemniej wątpię w nie
na rozdrożu
bez wyjścia
bez sensu
huśtam
ten nastrój
© Artbook
W mroźną marcową noc, gdy gwiazdy wydawały się ostrzejsze niż zwykle, a księżyc spoglądał z niepokojem na zamarzniętą ziemię, wioska na skraju lasu zanurzyła się w ciszy. Powietrze było tak przejrzyste, że każdy oddech zamieniał się w kryształowe obłoki, które unosiły się leniwie i znikały w czerni nieba.
Stary Mateusz, który od lat mieszkał samotnie na skraju wsi, zauważył coś dziwnego. Ślady na śniegu, które pojawiły się znikąd i prowadziły wprost do granicy lasu, gdzie ciemność zdawała się być bardziej namacalna niż kiedykolwiek. Ślady były drobne, jakby należały do dziecka, lecz zbyt głębokie, by mogły być pozostawione przez lekkie stopy.
Zaintrygowany, Mateusz chwycił swoją lampę naftową i ruszył wzdłuż śladów. Gdy zbliżył się do granicy drzew, usłyszał cichy szept, jakby wiatr niósł echo odległych głosów. Lampa zamigotała, a płomień zatańczył niespokojnie.
W głębi lasu coś błysnęło. Mateusz dostrzegł postać, ubraną w cienką, białą suknię, która zdawała się nie odczuwać mrozu. Kobieta stała nieruchomo, spoglądając na niego z miejsca, gdzie ślady się kończyły. Jej twarz była blada jak śnieg, a oczy lśniły nienaturalnym blaskiem.
Mateusz zrobił krok naprzód, ale kobieta cofnęła się w cień drzew. Mimo lęku, starzec podążył za nią, ale im dalej wchodził w las, tym cisza stawała się głębsza, a światło lampy coraz słabsze. W końcu ogień zgasł, a wokół rozciągnęła się ciemność.
Następnego ranka mieszkańcy wioski znaleźli lampę naftową Mateusza na skraju lasu, w miejscu, gdzie ślady znikały bez śladu. Starca nigdy więcej nie widziano, a mroźne marcowe noce od tamtej pory niosły ze sobą niepokojące szepty, które zdawały się wzywać tych, którzy mieli odwagę słuchać.
© Artbook
