Nocna zmiana.
Zawsze mówiłem, że to nie dla mnie, ale cóż, rachunki się same nie zapłacą.
Pierwsza godzina – okej, można wytrzymać.
Druga – kawa zaczyna działać.
Trzecia godzina – kawa już przestała działać, a ja zaczynam gadać do drukarki.
Czwarta – próbuję zaprzyjaźnić się z automatem do kawy, który odmawia współpracy.
Piąta godzina? Na tym etapie jestem przekonany, że monitor się na mnie gapi.
Może nawet coś planuje. Chyba widzę więcej niż trzeba.
Zegar wskazuje szóstą, a ja już układam teorie spiskowe o spisku biurowych urządzeń.
Mają na mnie oko.
„Jeszcze jedna zmiana” – obiecałem sobie, czując, że zasnę.
Albo dogadam się z drukarką.
© Artbook